اونی که گفتم نرو گفت نمی شه دیروز دیگه رفت واسه ی همیشه وقتی میخواست بره من رو صدا کرد وایساد و تو چشمای من نگاه کرد گفت می دونی خودت واسم عزیزی این اشکارم بهتره که نریزی هیچ چشمی منتظر به در نباشه هرجا برم همیشه ایرونی ام غرق یه جور حس پریشونی ام خدا نخواست همیشه پیشم باشی ولی مهم اینه که مریم باشی لازم می شه گریه برای دیدار نذار پر گریه بشه خاطره هرکی اشک نریزه عاشقتره اون کسی که می خواد بشه ستاره هیچ چاره ای به جز سفر نداره دعا نکن اونجا بهم نسازه آدم که حرفش دوتا شد می بازه رفتن من شاید یه امتحانه واسه شناسایی این زمانه خودم میرم عکسام ولی تو قابه می شنوه حرف رو ولی بی جوابه بارون که بارید برو زیر بارون به یاد دیدارای اون روزامون نذار که نقطه ضعفت رو بدونن پشت سر من و تو چیز بخونن منتظر شعرا و نامه هاتم هرجا میری بدون منم باهاتم غصه نخور زندگی رنگارنگه یه وقتایی دور شدنم قشنگه دیگه سفارش نکنم عزیزم نذار منم اینجوری اشک بریزم شاید یه روز به همدیگه رسیدیم همدیگه رو شاید یه جایی دیدیم شاید یه روز دیدی که توی جاده یه آشنا منتظرت وایساده شایدم این دیدار آخرینه اگر که باشی زندگی همینه مراقب گلدون اطلسی باش یه وقتایی منتظر کسی باش کسی که چشماش یه کمی روشنه شاید یه قدری ام شبیه منه کسی که چون می خواد بشه ستاره هیچ چاره ای به جز سفر نداره داغ دلت هروقت که میشه تازه بهش بگو با روزگار بسازه از وقتی رفت دسام به آسمونه شاید پشیمون بشه و نمونه خودش می گفت چون که بشه ستاره هیچ چاره ای به جز سفر نداره انقد میشینم که بشه ستاره 
